Regine Pernoud Ryszard Lwie Serce

Archiwum

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Trzeciego dnia z jego ust i nosa wypłynęło trochę krwi: nie żył. Stało się to 6 lipca 1189 roku.
Rozdział piąty
Król Anglii
Tragiczne okoliczności towarzyszyły objęciu przez Ryszarda królestwa Anglii. Ojciec i syn
przebaczyli sobie dawne urazy w chwili śmierci Henryka Młodego. Jednak podczas owego lipca
1189 roku znów zaistniały między nimi różnice zdań i nic nie wskazywało, by miały zanikać.
Wieść głosi, że gdy Ryszard pojawił się w Chinon przy katafalku ojca, zwłoki zaczęły krwawić,
nozdrza starego króla zaczerwieniły się jakby w przypływie gniewu na syna, który go zdradził i co
gorsza pociągnął do zdrady Jana, najmłodszego królewskiego syna, ostatnie orlątko .
Wydaje się jednak, że Ryszard odczuwał smutek po śmierci ojca, z którym wciąż walczył.
Ten sam kronikarz, który w przekrwieniu twarzy nieboszczyka widział dowód skrajnego gniewu,
opisuje hrabiego Poitou płaczącego i rozpaczającego, gdy towarzyszył przewożeniu ciała ojca aż do
opactwa Fontevrault, gdzie król został pochowany. Prawie równocześnie dotarła do Ryszarda
wiadomość o śmierci - w dniu 28 czerwca - jego siostry Matyldy, księżnej Saksonii, której grób do
dziś istnieje w Brunszwiku. Mąż jej umrze dopiero w 1195 roku zapisując w spadku temumiastu
piękny ewangeliarz, w którym jedna z iluminacji przedstawia koronację Matyldy...
Był to dla Plantagenetów okres zdecydowanie ponury. Ceremoniał pogrzebowy odbył się
zgodnie z tradycją: Henryk II spoczywał w pełnej glorii królewskiego majestatu, w złotej koronie
na głowie, ze złotym pierścieniem na palcu, z berłem w dłoni i mieczem u boku. Wybór miejsca
pochówku, Fontevrault, tego królewskiego opactwa, gdzie mniszki i mnisi mieli modlić się za
króla, zapoczątkował ważny okres dynastii panującej równocześnie na wyspie i w dużej części
kontynentu. Również Fontevrault, wspaniałe opactwo wybrane przez królewską dynastię Anglii,
rozpoczęło nowy okres. [Przykro jest pisać o opactwie Fontevrault, które zamienione przez
Rewolucję na więzienie i zaledwie podniesione z upadku, zaznało w 1987 roku innego rodzaju
degradacji: przekazane przedsiębiorstwu, które notabene zarządza przyszłym Parkiem
Wypoczynkowym Marne-la-Vall�, zostało przez nie przekształcone w hotel. Reklamę
sformułowano następująco: Królewskie opactwo Fontevrault, hotel trzygwiazdkowy już około
roku tysięcznego! , co jasno unaocznia życzenie naszych władz kulturalnych (nie wyrażone
głośno), by zabytki historyczne stały się opłacalne . Takie życzenia i polityka jakże odległe są od
czasów Ryszarda Lwie Serce. ]
Obie strony: Henryk II i Filip August, zaakceptowały układy; uzgodniono, że nowy król
Anglii będzie składał hołd królowi Francji ze swych lenn kontynentalnych. Siostra Filipa, ta
wieczna narzeczona, poślubi Ryszarda zaraz po jego powrocie z Ziemi Zwiętej, gdyż krucjata,
którą Ryszard, jak się wydaje, pragnął równie gorąco rozpocząć, jak jego ojciec starał się opóznić,
przewidziana była na wiosnę 1190 roku. Ci, którzy podczas wojen byli przeciwnikami króla
Henryka i stanęli po stronie Ryszarda, mieli udać się ponownie do króla Anglii dopiero na miesiąc
przed wyruszeniem do Jerozolimy. Wreszcie przed śmiercią król obiecywał królowi Francji sumę
dwadzieścia tysięcy srebrnych marek i przekazał w zastaw Ryszardowi i Filipowi dwa miasta, Le
Mans i Tours, oraz zamki Loir i Troo.
Jak zachowa się Ryszard wobec tych, którzy służyli wiernie jego ojcu, a więc działali
przeciwko niemu? Niejeden mógł obawiać się jego gniewu widząc, jak postąpił z seneszalem
Andegawenii, Stefanem z Marzai. Wkrótce po pogrzebie Henryka II Ryszard kazał wtrącić go do
więzienia, z rękami i nogami zakutymi w kajdany. Zażądał natychmiastowego zwrotu wszystkich
zamków oraz skarbów zmarłego króla, którymi Stefan zarządzał. Posunął się nawet do tego, że
ułatwił jego żonie wyjazd i ponowne małżeństwo! Na tym jednak zakończyła się zemsta. W
przeciwieństwie do tego, czego można się było spodziewać, ogłosił, że wszyscy ci, którzy wiernie
służyli zmarłemu królowi Anglii, mogą zachować urzędy i otrzymają przysługujące im
wynagrodzenie. Ci jednak, którzy opuścili Henryka II w trudnych chwilach, nie mogą spodziewać
się nagrody od jego syna. Tak więc trzech spośród panów feudalnych, którzy zdradzili Henryka II i
przystali do Ryszarda, hrabiego Poitou: Gwidon z Vall�e, Raul z Fougeres i Gotfryd z Mayenne,
okrutnie się rozczarowało. Spodziewali się odzyskać swe dobra, które zagarnął Henryk II, jednak
Ryszard wcale nie był skłonny ich zwrócić właśnie dlatego, że dopuścili się zdrady. Postawa taka
jest trudna do zrozumienia dziś, lecz była typowa dla czasów, gdy więzy feudalne miały wielkie
znaczenie i gdy złamanie słowa budziło pogardę. Nawet u tego, na którego rzecz słowo złamano...
Gdy pojawił się brat Ryszarda, Jan, został przyjęty z honorami. Dodajmy, że dwaj
najwierniejsi słudzy Henryka II, Maurycy z Craon i Wilhelm Le Mar�chal, również utrzymali swe
miejsca u boku Ryszarda. A przecież mógł on mieć urazę do tego ostatniego za to, że walczył z nim
osłaniając wycofywanie się Plantageneta w kierunku miasta Le Mans.
Znany dialog cytowany przez autora %7ływota Wilhelma Le Mar�chal godny jest
znalezienia się w powieści rycerskiej. Gdy więc Wilhelm stanął przed tym, który został jego
suzerenem, a dawniej był jego uczniem, ów zaczął od surowej nagany: Mar�chal - rzekł - onegdaj [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

himalia.xlx.pl