Jarrett Miranda Ziemia krwi, ziemia milosci

Archiwum

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

mym dotykiem. Zaskoczeniu, jakie odczuwał
z powodu niespodziewanego spotkania, towa�
rzyszyła radość, że jednak ją odnalazł. Radość po�
łączona ze złością na samego siebie, bo dlaczego
właściwie tak się cieszył z jej widoku?
Dianna nie była w stanie wykrztusić słowa
i tylko patrzyła na Kita zaczerwienionymi od dy-
mu oczami. Była przekonana, że został w Say-
brook, aby dopilnować rozładunku towarów
i niespodziewane spotkanie zaskoczyło ją nie
mniej, niż jego. Wydał się jej równie przystojny,
jak wówczas gdy widziała go po raz ostatni, był
jednak zupełnie inaczej ubrany. Znikł angielski
surdut i koszula z żabotem. Nosił teraz płócien�
ną bluzę, skórzany kaftan i skórzane obcisłe
spodnie. Bose stopy obute były w mokasyny.
Przez piersi przewieszony miał róg z prochem
i skórzany worek z kulami, a u pasa nóż z rą�
czką z rogu. Dianna uznała, że wszystko to pa�
suje do niego dużo lepiej, niż klasyczny strój an�
gielskiego dżentelmena. Ze swoimi zielonymi
oczami, ogorzałą cerą i rozwianymi płowymi
włosami wydał się jej ucieleśnieniem europejskie�
go osadnika, postaci, która tyle westchnień wy�
woływała wśród delikatnych i eleganckich pa�
nien w starym kraju.
- Dianno Grey - przemówił wreszcie Kit.
- Co, na miłość boską, tutaj robisz?
Dziewczyna ciągle jeszcze nie była w stanie
wydobyć z siebie słowa, ale Mercy chętnie przed�
stawiła Kitowi jej miejsce w gospodarstwie.
- Dziadek powiada, że przywiózł ją, żeby się
mną zajęła. Ale ja się pytam, kto się nią samą za�
jmie? Ona nawet nie odróżnia wysuszonego drze�
wa od mokrego. Słowo daję, niewiele brakowało
i uwędziłaby się jak szynka.
Upokorzona i zawstydzona, Dianna zauważy�
ła przed domem, porzucone przez Kita, dymiące
polano. W myślach podziękowała Bogu, że w za-
mieszaniu nie zauważył rondla, w którym zna�
jdowały się resztki niefortunnej jajecznicy.
Kit wstał i czerwoną chustką wytarł z rąk sa�
dzę.
- Lepiej zrobicie jadąc ze mną. Niech przynaj�
mniej dom się trochę przewietrzy. Asa domyśli
się, gdzie was szukać.
Odrzucił włosy i nakrył głowę kapeluszem
z szerokim rondem.
- Jesteś w stanie jechać? - spytał, patrząc na
Diannę z nie skrywaną pogardą.
Skinęła głową i z trudem podniosła się na no�
gi. Powinna mu podziękować za to, że ją ura�
tował, ale słowa wdzięczności nie chciały jej
przejść przez gardło. Przyszło jej na myśl, że gdy�
by wiedział, kto jest w domu, zapewne w ogóle
nie zadałby sobie trudu, by ją ratować.
- Skąd mogłam wiedzieć, że to piekielne po�
lano tak będzie dymić?
- W tych stronach każde dziecko to wie.
A ktoś, kto nie ma o takich sprawach pojęcia,
kończy uwędzony, jak to słusznie zauważyła Mer-
cy.
Gwizdnął cicho i natychmiast podbiegł do
nich kłusem kary ogier, taki sam jak ten, na któ�
rym Jonathan przybył do portu w Saybrook.
Dianna zauważyła przytroczoną do siodła strzel�
bę i kuropatwy, i uświadomiła sobie, że Kit mu�
siał być na polowaniu.
- Choć może rzeczywiście byłoby to sprzeczne
z porządkiem natury, żeby damy miały pojęcie
o tym, na jakim świecie żyją.
- Damy! - prychnęła natychmiast Mercy i jej
zadarty nos wzniósł się jeszcze wyżej. - Jeszcze
w życiu nie widziałam takiej damy!
- Oj, Mercy, Mercy, nie bądz taka mądra, bo
wiele to ty rzeczywiście w życiu nie widziałaś -
utemperował Kit małą złośnicę. - Nie sugeruj się
tym, jak teraz wygląda.
Dziewczynka zmarszczyła brwi i przygryzła
wargę.
- Skąd ty ją znasz, Kit? - zapytała po chwili
namysłu.
- Znamy się z panem Sparhawkiem z Londy�
nu - wtrąciła Dianna, którą coraz bardziej iryto�
wało, że rozmawiali o niej tak, jakby była przed�
miotem. -I nie zachowuj się niegrzecznie, Mercy.
Pan Sparhawk jest od ciebie dużo starszy i nie
ma powodu, byś zwracała się do niego po imie�
niu.
Zmarszczka na czole dziewczynki pogłębiła się
wyraznie.
- On jest moim przyjacielem - oświadczyła
stanowczo. - I będę go nazywała Kit.
- Dianna ma świętą rację, Mercy - odezwał się
ze śmiechem mężczyzna, porwał małą na ręce
i uniósł wysoko w powietrze. Podrzucając ją co�
raz wyżej i wyżej, co sprawiało, że dziewczynka
zanosiła się ze śmiechu, przemawiał komicznie
surowym głosem: - Jesteś najbardziej niegrzecz�
nym małym brzdącem w całych koloniach Koro�
ny Brytyjskiej! Jak się nie poprawisz, to nigdy, nig�
dy, przenigdy nie zostaniesz damą! A teraz leć
na Księżyc!
Wraz z ostatnimi słowami posadził dziew�
czynkę na grzbiecie konia, po czym odwrócił się
do Dianny.
- A na czym ty będziesz jechał? - zapytała nie�
spokojnie.
Demonstracja zażyłości łączącej Mercy z Ki�
tem sprawiła, że poczuła się przy nich jeszcze bar�
dziej obco, niż dotychczas.
- Na czym? No, oczywiście, na Piorunie. Na
taką pchłę, jak ty, to on nawet nie zwróci uwagi.
A co, boisz się? - zapytał, patrząc na nią z pro�
wokacyjnym uśmieszkiem.
- Niech pan sobie zapamięta, panie Sparhawk,
że nie boję się ani pana, ani niczego, co mógłby
pan zrobić! - odpowiedziała wojowniczo, biorąc
się pod boki i podchodząc bliżej do Kita. - Nie
wiem tylko, co dobrego miałoby wyniknąć z wi�
zyty u pana. Nie widzę żadnego powodu, żeby
pana odwiedzać.
Kit uśmiechnął się szeroko.
- Mercy ma na ten temat inne zdanie. Nie jadła
jeszcze śniadania, a nikt nie może mieć wątpli�
wości, że u mnie dostanie je szybciej niż tu, w tej
zadymionej kuchni. O ile wiem, jesteś jej opie�
kunką. Masz do wyboru: albo jechać ze swoją
podopieczną, albo zostać tutaj i tłumaczyć się
Asie, że zaniedbałaś swoje obowiązki.
Logika tego rozumowania była nie do odpar�
cia, to musiała mu przyznać. Ledwo wstała, na�
dymiła w całym domu, tak że nie sposób by�
ło w nim wytrzymać. Co powie Asa, kiedy się
dowie, że w dodatku pozwoliła zabrać jego
wnuczkę nie wiadomo dokąd? Rozgoryczona
i wściekła z powodu swojej bezradności, tupnęła
nogą.
- No dobrze! Niech będzie. Nie mam... oooch!
Zanim dokończyła zdanie, Kit porwał ją pod
boki, uniósł jak piórko i posadził za Mercy.
W mgnieniu oka sam usiadł za nią, objął je obie
ramionami i ruszył z kopyta. Dianna straciła
równowagę i oparła się plecami o Kita. Mimo
że dzieliło ich kilka warstw ubrań, natych�
miast poczuła bijący od niego żar. Dotknięcie je�
go brzucha i ud sprawiło, że znowu zakręciło jej
się w głowie. Objęła ramionami Mercy i z całych
sił starała się myśleć tylko o drobnym ciele
dziewczynki. Niewiele jej to pomogło. Na miłość
boską, pomyślała, jak daleko może być do jego
domu?
Kit wprawdzie znakomicie znał drogę, lecz
także miał wrażenie, że nie ma ona końca. Aż
nadto wyraznie czuł pomiędzy swymi nogami ła�
godną krągłość bioder i pośladków dziewczyny.
Nieustannie wierciła się, usiłując się od niego od�
sunąć, co tylko pogarszało sprawę. Przypomniała
mu się słodycz jej ust i namiętność, z jaką odpo�
wiadała na jego pocałunki, i z trudem powstrzy�
mał głośny jęk. Zaplecione w gruby warkocz
włosy Dianny pachniały dymem. Ogarnęło go
nieprzytomne pragnienie, by je rozpleść, zanu�
rzyć w nich twarz, a potem całować usta dziew�
czyny, jej szyję, ramiona, piersi...
- Jesteśmy w Plumstead! - krzyknęła podnie�
cona Mercy.
Usytuowany na wzniesieniu drewniany, piętro� [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

himalia.xlx.pl