Jacobs Holly KrĂłlewski sekret H

Archiwum

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

się osaczyć Carę przy śniadaniu. - Nie na długo. Obiecuję,
żadnych pytań i dyskusji, ani słowa na temat profesora Stu.
- Ale po co?
- Bo cię zapraszam. Dajmy sobie szansę, by lepiej się po�
znać. Zgoda?
- I żadnych rozmów o małżeństwie i dzieciach? - upew�
niła się Cara.
- Masz moje słowo.
Michael coś knuł. Czuła to, ale nie mogła dociec, do
czego zmierza.
Powinna odmówić. Powinna trzymać się od niego z da�
leka, wtedy łatwiej jej zebrać myśli, łatwiej rozważać ewen�
tualne decyzje. Ale on patrzył na nią z takim żarem, z ta�
kim napięciem czekał na jej odpowiedz.
- Tylko nie na długo, mam mnóstwo rzeczy do zrobie�
nia - zgodziła się w końcu.
- Na szczęście Parker już przyjechała, więc trochę cię
odciąży. - Michael prowadził ją do głównego wyjścia.
- Dokąd idziemy?
- Zabieram cię do miasta. To niespodzianka.
Limuzyna ruszyła. Po drodze Michael opowiadał Carze
o mijanych miejscach, pokazywał zabytki stolicy. Wreszcie
samochód zatrzymał się przed potężnym gmachem.
- To nasza największa biblioteka - wyjaśnił, uprzedzając
pytanie Cary. - Raz w tygodniu zaproszone osoby czytają
głośno dzieciom. Dziś wypadło na mnie. Pomyślałem so�
bie, że może cię to zainteresuje.
Cara nie wiedziała, co odpowiedzieć, więc w milczeniu
podążyła za Michaelem do wejścia. Było jej miło, że wybrał
akurat taką okazję. Pomyślał o niej.
Wkrótce znalezli się w kameralnej salce. Cara spostrze�
gła dyskretnie rozmieszczonych ochroniarzy, ale Michael
zdawał się w ogóle ich nie zauważać. Całą uwagę skupił na
zgromadzonych przedszkolakach.
Bibliotekarz przedstawił gościa. Książę zajął miejsce,
wziął książkę i zaczął czytać.
Zwietnie mu szło. Wcielał się w występujące w bajce
postacie, zmieniał modulację głosu, zabawnie naśladował
różne dzwięki. Cara mimowolnie wyobraziła go sobie czy�
tającego książeczkę ich dziecku i zrobiło się jej ciepło na
sercu. Oddała się marzeniom. Nagle dotarło do niej, że
Michael już skończył.
- Chcecie posłuchać jeszcze jednej bajki? - zwrócił się
do dzieci. - Przyprowadziłem dziś moją znajomą. Przyje-
chała do nas z Ameryki i ma na imię Cara. W swoim mie�
ście prowadzi księgarnię i często czyta dzieciom książeczki.
- Popatrzył na nią. - Caro?
Nie miała innego wyjścia. Michael podał jej książkę. Baj�
ka o Czerwonym Kapturku. Nie mogła się nie roześmiać.
- Obmyśliłeś to sobie - wyszeptała.
- Przyznaję Się bez bicia.
Jakiś chłopczyk podniósł rączkę i z miejsca zadał py�
tanie:
- Czy pani jest księżniczką księcia?
Cara czuła na sobie uważny wzrok Michaela. Wraz
z dziećmi czekał na jej odpowiedz.
Pokręciła przecząco głową.
- Nie. Jestem jego znajomą.
- Ale może kiedyś zostanie moją księżniczką - dodał
książę, uśmiechając się do chłopca.
Cara posłała mu ostrzegawcze spojrzenie, a bibliotekarz
zrobił zdziwioną minę. W górze unosiło się jeszcze parę
rąk, jednak Cara wolała więcej nie ryzykować.
- Usiądzcie, a ja zacznę czytać. Dawno, dawno temu...
Znajomy rytm starej bajki uspokajał. Czytanie dzieciom
było jednym z ulubionych zajęć Cary. Patrzyła na zasłu�
chane twarzyczki i na półki uginające się od książek. To
był jej świat.
Michael siedział na podłodze, wśród zasłuchanych dzie�
ciaków. Co za wzruszająca scena. Ten obraz bardzo do niej
przemawiał. Podobnie jak przywiązanie młodego księcia
do rodziny, troska o los państwa, nieskrywana wrażliwość
na dzieci.
Gdyby choć na chwilę udało się jej zapomnieć o jego
obecności, może odzyskałaby nieco spokoju. Jednak nic
z tego. Po prostu nie da się go ignorować.
- Koniec - oznajmiła.
Dzieci zaczęły bić brawo. Zachęcone przez bibliotekarza,
zaczęły zadawać pytania.
- Jakie książki najbardziej pani lubi? - zapytała śliczna
blondyneczka.
- Harry'ego Pottera"? - zawołał jakiś chłopiec.
Cara odetchnęła z ulgą. To tematy, w jakich czuje się
pewnie.
- Uwielbiam Harry'ego Pottera", ale gdy byłam w wa�
szym wieku, jeszcze tych książek nie było. Czytałam inne...
- zaczęła wymieniać tytuły i autorów.
Gdy skończyła, rączkę podniósł drobny rudy chłopiec.
- Czy pani ma dzieci?
Bezwiednie przesunęła dłonią po brzuchu. Opamięta�
ła się szybko.
- Jeszcze nie - odparła zgodnie z prawdą.
Znowu podniosły się ręce.
- Czy pani i książę się ożenicie?
- Nie, jesteśmy tylko dobrymi przyjaciółmi - powiedzia�
ła. Jakby można było nazwać przyjacielem kogoś, kto bez
uprzedzenia naraził ją na taką niezręczną sytuację. - Właś�
nie, to mi przypomniało, że moja przyjaciółka na mnie
czeka, więc muszę się z wami pożegnać.
Michael podniósł się i podszedł do niej. Z uśmiechem
pożegnał się z dziećmi.
Po co ją tu przywiózł? To pytanie nie dawało jej spokoju.
Michael poprowadził ją do wyjścia, zatrzymując się i za�
mieniając po kilka słów z dziećmi i ich rodzicami.
Cara nadal nie umiała znalezć odpowiedzi na dręczące
ją pytania. Gdy doszli do samochodu, narastający w niej
niepokój był już nie do opanowania.
Michael widział, że Cara jest spięta. Przez całą drogę
powrotną niemal się nie odzywała. Dopiero na koniec wy�
buchła:
- Możesz mi wyjaśnić, po co to zrobiłeś?
- Mówiliśmy o Czerwonym Kapturku. Pomyślałem so�
bie, że będzie ci łatwiej przeczytać coś, co znasz...
- Nie chodzi o to. Po co mnie tam zawiozłeś?
- Bo mam nadzieję, że może z czasem przyjmiesz moją
propozycję. Dlatego chcę, byś zobaczyła, na czym polega
moje życie. To nie tylko czytanie dzieciom, ale też otwiera� [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

himalia.xlx.pl