Cankar, Ivan La domo de Maria helpantino (Esperanto)

Archiwum

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

loj ridis kiel anta�e neniam, �i vestis sin bele, hejme �i portis
belajn �uetojn kun ma�o, puntan anta�tukon, kaj kiam �i for-
iris dehejme kaj �in akompanis la juna sinjoro, �i portis sur-
kape �apelon kun floraj kaj silkaj rubandoj, sur la manoj �i
portis gantojn, �irka� sia manradiko �i portis orumitan bra-
celeton. En diman�aj vesperoj staris vinboteloj sur la tablo kaj
kiam fari�is malfrue, la patrino preparis teon kaj poste �i iris
kun la sinjoro en la �ambron. Tie ankora� tintis glasoj, a�di-
�is flustrado profunde en la nokton. Manjo estis narkotita de
la vino, de la teo, de belaj pensoj kaj balda� ekdormis. Kiam
�i veki�is, la patrino jam sidis �e la tablo; �iaj okuloj estis
iomete ru�aj, ankora� dormemaj, �iaj lipoj estis kiel fajrigitaj;
�i laboris rapide kaj �i ektimis �iam, kiam batis la horlo�o sur
la vando; tiel ventrapide fu�is la tempo & Foje �i per amba�
manoj ekprenis sian kapon, poste �i volvis humidan tukon
�irka� sia frunto. Sed tiam neniel aperis larmoj el �iaj okuloj,
same ne sopiroj el �ia bu�o; e� dumnokte, kiam �i sidis �e la
tablo kaj brulis la lampo kaj ekstere jam levi�is nebula a�roro,
trovi�is rideto sur �iaj bruli�intaj lipoj & Manjo ne povis ek-
dormi, �ar doloris �ia vundo kaj tiam ili interparolis serioze,
per flustraj vo�oj. Rakontis la patrino, ke jam tre proksimi�is
alia vivo; �ia mano por momento haltis, en �ia frunto senti�is
bato kaj en tempioj, kaj la patrino sin ekprenis �ekape. Tiel
mi ne povas plu, Manjo & Nun ni bezonas multon kaj oni
devas & labori. Se oni nur povus & tiel nokton post nokto.
Sed oni turnas rigardon al la lito kaj �io haltas, la mano ne
movas sin plu, kvaza� farita el plumbo & Balda� estos alie,
78
LA DOMO DE MARIA HELPANTINO
eLIBRO
Manjo; nur plu unu jaron, ne pli, e� malpli ol unu jaron, kaj
tio pasas tiom rapide. Nun balda� venos kristnasko, poste
pasko kvaza� tio jam estus morga�, �ajnas al mi. Poste ni
ne restos plu �i tie, Manjo. Ni translo�i�os en alian lo�ejon,
ni aran�os al ni tute novan meblaron. Mi jam scias, kiel aran-
�i al ni lo�ejon, mi jam �ion bone pripensis�& Kaj la patri-
no rakontis, kiamaniere �i planas aran�i la lo�ejon. �ion �i
jam vidis tiel klare anta� si, kvaza� �i jam promenus en bele
aran�itaj �ambroj, kie la kvieta suno brilas tra la fenestroj,
preter malhelru�aj kurtenoj. Manjo a�skultis gaja kaj kiam �i
ekdormis, �i translo�i�is en tiujn sinjorecajn �ambrojn; en
bela jupo �i sidis sur sofo, tapi�oj ku�is sur la planko, de pla-
fono pendis lustro kaj sur eta tablo, tiel ke �i povis �in atingi
permane, staris kovrita plektita korbeto, plena de konfita�oj
& Venis kristnasko kaj venis pasko, sed la juna sinjoro foriris
kaj revenis neniam plu. La patrino ploris, kiam li adia�is, tute
ru�aj estis �iaj okuloj, �iaj vangoj estis strange lentugaj; �i
akompanis lin kaj kiam �i revenis, �i da�re ploris; anka�
Manjo estis plena de tristo. Li promesis reveni balda� kaj
skribi; sed neniam li skribis kaj neniam li revenis. La unuan
nokton post lia adia�o la patrino laboris �e la tablo; �iaj lar-
moj glitis silente, �i e� ne eksopiris. Sed subite �i ploris la�-
te. Neniam plu li venos, neniam plu! Kaj vere li ne venis.
La patrino mal�oji�is, sed en sia koro �i �iam pensis, ke li
revenos. Jam pasis longa tempo, jam pasis unu jaro, pasis du
jaroj; kaj ankora� �iam, kiam ekstere sonis pa�oj, la patrino
eksciti�is kaj ala�skultis kaj iris malfermi la pordon; �iam �i
ankora� sin apogis foje vespere al la fenestro kaj rigardis kun
stre�itaj okuloj, kiam de fore proksimi�is nedistingebla vira
staturo sed tiu homo turnis en flankan strateton, Dio scias,
79
LA DOMO DE MARIA HELPANTINO
eLIBRO
pri kiu temis & xiaj haroj fari�is nun grizaj kaj �i ne vestis sin
plu bele; �io ku�is neuzita en la �ranko: la ru�aj �uetoj kun la
ma�o, la punta anta�tuko, la primavera �apelo kun la floroj
kaj la silkaj rubandoj.
Manjo ne deziris iri hejmen, nur en �ia memoro plu tro-
vi�is la hejmo, en �ia koro �i ne ekzistis plu. La sufero estas
tie ekstere, nura tristo kaj amaro. Malice rigardas la okuloj kaj
se ili rigardas milde, ili plenas de larmoj. Jes, nenio alia krom
la malico kaj sufero. Sed en �ia koro restis tiu neklara bildo,
restis tiuj belaj son�oj pri alia vivo . Manjo esperis pri la alia
vivo, sed �i esperis apena� konscie, sen larmoj kaj sen sufe-
ro. Tie la �ielo klaras, senfinas, �io kvietas, nenio profani�as;
vasti�as verdaj herbejoj, buntaj �ardenoj en senfino; �iuj viza-
�oj tie estas trankvilaj kaj afablaj kaj la okuloj rigardas �oje.
80
LA DOMO DE MARIA HELPANTINO
eLIBRO
VII
e �iuj flankoj a�di�is sonorado, de oriento kaj de okci-
Ddento; de la senlima �ielo fluis kristnaskaj kantoj, ili [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

himalia.xlx.pl