Williams Cathy Francuska wrĂłĹźka

Archiwum

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ale...
- O czym ty mówisz?! Nie zamierzałam cię wykorzy�
stać!
- To dobrze. Póki się rozumiemy, nie ma problemu.
Idz na górę, a ja pozmywam naczynia.
Alyssia patrzyła za nim w zupełnym oszołomieniu.
Wyszło na to, że to ja rzuciłam się na niego i w dodatku
chciałam go haniebnie wykorzystać! W jednym tylko miał
rację: to był błąd, stwierdziła i poszła do swojej sypialni.
ROZDZIAA CZWARTY
Alyssia leżała na plaży, rozkoszując się ciszą i spoko�
jem. Wstając tego ranka, obiecała sobie, że nie pozwoli
już nikomu wyprowadzić się z równowagi. Ostatecznie
przecież po to przyjechała do Francji. Chciała odpocząć
od ludzi i zrelaksować się.
Podświadomie wiedziała jednak, że osiągnięcie całko-
witego spokoju jest niemożliwe. Rozczarowanie z powo�
du zachowania Jonathana poszło już w niepamięć. Ustą�
piło pola uczuciom, jakie wywoływał w Alyssi Piers Mor�
rison. Nie mogła zapomnieć pocałunku jego ust.
Zrobiłam z siebie totalną idiotkę, myślała. W zupełno�
ści zasłużyłam sobie na niską ocenę mojej moralności.
Jęknęła i obróciła się na brzuch, podpierając głowę rę�
kami.
Przecież wyraznie powiedział, że nie znosi kobiet, które
się narzucają mężczyznom. A co zrobiłam? Dokładnie to,
czego się po mnie spodziewał.
Wiedziała, że w całym zdarzeniu Piers również brał
czynny udział. Była jednak pewna, że gdyby oparła się
pokusie, do niczego by nie doszło.
Piers Morrison jest niebezpiecznym człowiekiem. Ta-
kim, który nawet nie stara się traktować mnie z szacun�
kiem. W jednej chwili mnie całował, a już w drugiej
gorzko tego żałował. Mówił przecież, że mu się wcale nie
podobam jako kobieta...
Alyssia poczuła nagle chłód na plecach. Odwróciła się
niechętnie.
- Zasłaniasz mi słońce - powiedziała, starając się opa�
nować zdenerwowanie. Widok Piersa po raz kolejny za�
parł jej dech w piersiach.
- Doprawdy? - Rozłożył ręcznik i odparł: - Nie mia�
łem pojęcia, że należy do ciebie.
- A tak w ogóle, co ty tutaj robisz? - spytała, ignorując
jego uwagę.
- Prawdę powiedziawszy - usiadł na ręczniku - przy�
szedłem porozmawiać z tobą o wczorajszym wieczorze.
Zapadła cisza i Alyssia czuła, jak jej serce szamoce się
w piersi. Ledwie zmusiła się do odpowiedzi.
- Sądziłam, że już sobie wszystko wyjaśniliśmy. Co
do mnie, to nie ma o czym mówić.
Piers ułożył się wygodnie i zamknął oczy.
Dziewczyna mimowolnie zapatrzyła się w jego opalone
ciało. Z zauroczenia wyrwało ją pytanie:
- Czy ty kochasz swojego narzeczonego?
- To nie twoja sprawa - ucięła ostro.
- Po prostu bądz szczera i odpowiedz.
- Nie mam najmniejszego zamiaru odpowiadać na tak
wścibskie pytanie! - Policzki jej płonęły.
- Wobec tego odpowiem za ciebie. Nie kochasz go
i prawdopodobnie nigdy nie kochałaś. A wnioskuję to ze
sposobu, w jaki zareagowałaś wczoraj wieczorem. Gdy�
bym cię nie powstrzymał... Kobieta zakochana po uszy
w innym tak nie zachowuje się. Przyznasz mi chyba rację?
- Nie muszę. - Wzięła do ręki książkę, którą przynios�
ła z sobą na plażę. Otworzyła ją w założonym miejscu
i udała, że czyta. Pamiętała też o tym, żeby od czasu do
czasu przewracać kartki. Chciała, żeby Piers zrozumiał, że
rozmowę uważa za skończoną.
Bez słowa zabrał jej książkę i odrzucił nieco dalej
w piach. Następnie uwięził w dłoniach twarz Alyssi, zmu�
szając, by patrzyła mu prosto w oczy.
- Rozmawiam z tobą - powiedział przez zaciśnięte zę�
by. - Czy twój chłoptaś wie, że pod tą powłoką zimnej
i wyniosłej kobiety kryje się istny wulkan? Domyślam się,
że nie...
- Nie wie - potwierdziła. - Przy nim taka nie jestem!
- Nie kochasz go. Gdybym chciał cię teraz pocałować,
znowu zareagowałabyś tak...
- Nie! A zresztą, co ciebie obchodzą moje uczucia do
Jonathana?
- Bardzo mnie interesują... Twój ojciec zwrócił się do
mnie z prośbą, bym wybadał sprawę. Chciał też, żebym
przekonał cię, że Jonathan nie jest odpowiednim kandy�
datem na męża - wyznał. - Wierz mi, wychodząc za nie�
go, popełniłabyś największy błąd w swoim życiu.
Słowa Piersa dzwoniły jej w uszach i czuła, że od nad�
miaru informacji zaczyna ją boleć głowa.
- Mój ojciec...?
- Cholera! - Potarł oczy i usiadł sztywno, wypuszcza�
jąc Alyssię z uścisku. - Powinienem był ci to powiedzieć
wcześniej.
- Mój ojciec poprosił cię, żebyś mnie odwiódł od planów
małżeńskich? - spytała z niedowierzaniem. - Jak on mógł?
- Martwi się o ciebie. Wiedz tylko, że nie próbował�
bym cię pocałować, gdyby nie pewność, że nie czujesz nic
do Jonathana.
- Nie chcę tego dłużej słuchać! - Wstała i poszła
w stronę morza. Zanim jednak weszła do wody, dogonił
ją i przyciągnął tak, żeby spojrzała mu prosto w oczy.
- A czy całowanie mnie też należało do ojcowskiego
planu? To miało mnie przekonać, że małżeństwo z Jona�
thanem nie jest najlepszym pomysłem? - spytała.
- Wiesz, że nie - odparł zachrypniętym głosem. - Nie
boję się przyznać, że bardzo cię pragnąłem zeszłej nocy.
Już dawno żadna kobieta nie wzbudzała we mnie takich
emocji.
Oczy pociemniały mu z pożądania i zapatrzył się w jej
usta.
- I to ma mnie niby pocieszyć?! - wrzasnęła upokorzona.
Próbowała zebrać myśli, żeby wyrazić to, co czuje.
Zanim jednak zdołała ułożyć sensowne zdanie i wypowie�
dzieć je, Piers wpił się w jej wargi.
Zaskoczona chciała zaprotestować, ale przyciągnął ją je�
szcze bliżej. Postanowiła, że tym razem nie podda się
pragnieniu. Zacisnęła mocno usta i z całych sił starała się
opanować. Było jej ciężko. Całe ciało ogarnęła bowiem
gorączka namiętności. Chociaż nie oddała pocałunku, czu�
ła, jak powoli topnieje, ale miała nadzieję, że Piers tego
nie zauważy.
To niesamowite, jak bardzo go pragnę, pomyślała.
Równocześnie nienawidzę i pragnę. Nie cierpię tego, co
ze mną robi. To jest takie skomplikowane...
Całował ją z wielką pasją, po czym wziął ją w ramiona
i zaniósł nad wodę. Tu położył Alyssię tak, że fale piesz�
czotliwie głaskały jej nogi.
- Nie -jęknęła cicho, kiedy się nad nią pochylił.
Chciała wyrwać się i uciec jak najdalej. Nie miała jed�
nakże dość siły, żeby przeciwstawić się temu, co było [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

himalia.xlx.pl