Meg Alexander KĹopoty lorda Marcusa

Archiwum

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Kto temu winien? Czy nie potraktowałeś Eli�
nor w brutalny sposób? Mogę mu wszystko wytłu�
maczyć.
- Wątpię w to. Co mu powiesz? %7łe twoja przyja�
ciółka sama podarła na sobie sukienkę, żebym się na
niej położył? Jesteś aż tak naiwna? Dość tego. Sama
pójdziesz do powozu czy mamy cię zanieść?
- Nie dotykaj mnie - powiedziała Hester z godno�
ścią. - Co zamierzasz z nami zrobić?
- Jeszcze nie wiem. Tobias, niestety, już stracony,
ale są inne możliwości. Rokeby będzie musiał zapła�
cić ładną sumkę za twój powrót, jeśli ciągle będziesz
dziewicą.
- A Elinor?
- To inna sprawa. Mam stare porachunki z twoim
opiekunem. Może zatrzymać sobie kochankę, kiedy
już mu ją zwrócę, ale to nie nastąpi tak prędko.
Elinor zamarła. Co za potwór!
Usłyszała krzyk, kiedy Hester dopadła do niego,
a po nim jęk bólu.
- Uważaj, moja mała - ostrzegł Dacre. - Spróbu�
jesz jeszcze raz, a sprawię ci takie baty, że popamię�
tasz na całe życie.
Elinor została po chwili podniesiona i przerzucona
jak worek w czyjeś krzepkie ramiona. Kiedy mężczy�
zna zaczął wchodzić z nią po schodach, ogarnęła ją
rozpacz.
Przypuszczała, że Dacre wywiezie je z Londynu
w jakieś odludzie. Wtedy Rokeby nigdy ich nie znaj�
dzie.
Nagle niosący ją mężczyzna zatrzymał się i Elinor
poczuła, jak sztywnieje.
- Nie ruszaj się - rozkazał dobrze jej znany głos.
- Posadz tę damę bardzo ostrożnie na krześle, które
stoi obok ciebie. Zciągnij koc z jej głowy.
Elinor, oswobodzona z koca, ujrzała Rokeby'ego.
W ręku trzymał pistolet, a jego twarz zastygła w gry-
masie straszliwego gniewu. Wiedziała, że w tym mo�
mencie jest zdolny do wszystkiego, nawet do zabój�
stwa.
- Tobias, zawołaj straż - powiedział zmienionym
głosem.
Gdy straż, która musiała czekać w pobliżu, obez�
władniała pomagierów Dacre'a, stał nieruchomo.
Wpatrywał się w łotra i nie było wątpliwości, co chce
z nim zrobić.
- Marcusie, proszę cię, nie! - Elinor z trudem wy�
powiedziała te słowa. - Pozwól, żeby został osądzo�
ny przez prawo.
Wydawało się, że jej nie słyszy.
- Czy możesz chodzić, Elinor? - zapytał.
- Myślę, że tak... ale błagam cię...
- Zabierz Hester do drugiego pokoju. Tobias pój�
dzie z wami.
Chłopak już chciał prosić, by darował ojcu życie,
ale zatrzymał go krótki rozkaz.
- Idz z kobietami! Nie chcę zrobić ci krzywdy, ale
wystarczy jeden strzał, by strzaskać ci nogę. Elinor,
zrób, co powiedziałem.
Elinor wstała, wiedząc, że nic innego jej nie pozo�
stało. To nie był czas na dyskusje.
- Strzelaj teraz! - Dacre chwycił ją nagle i zasłonił
się nią jak tarczą. - Z tej odległości nie możesz chybić.
- Zaczął się przemykać przez hol w kierunku zewnętrz�
nego podwórza, ciągnąc za sobą Elinor. Wyrywała się,
ale trzymał ją mocno. Schyliła głowę, próbując ugryzć
go w rękę. Zaklął szpetnie, ale jej nie puścił.
Po chwili poczuła, że Dacre osłabł, i usłyszała, jak
rzęzi. Odwróciła głowę i zobaczyła, że jego ręka zsu�
wa się na piersi, a oczy uciekają gdzieś do tyłu. Nie
mogła tego zrozumieć: nie słyszała strzału. Z przera�
żeniem wpatrywała się w lorda Dacre'a. W kącikach
ust zobaczyła pianę, jego purpurowa twarz wykrzy�
wiła się potwornie.
Marcus chwycił ją za ramię i odciągnął. Nastę�
pnie klęknął przy osuwającym się na ziemię męż�
czyznie.
- Apopleksja - powiedział krótko i odwrócił się
do Tobiasa. - Trzeba wezwać lekarza. - Kiedy to mó�
wił, rzężący oddech ustał. - Obawiam się, że już za
pózno. Nie żyje... Bardzo mi przykro, chłopcze...
Chłopak wytarł łzy.
- To najlepsze, co się mogło zdarzyć, milordzie.
Nie chciałbym patrzeć, jak go pan zabija ani jak za�
bierają go do więzienia...
Elinor stwierdziła nagle, że musi usiąść. Opadła na
stojące obok krzesło. Hester podeszła do Tobiasa.
- Postaraj się nie myśleć o nim zle - powiedziała.
- Był twoim ojcem, a okoliczności sprzymierzyły się
przeciwko niemu.
- Wybaczyłaś mu? - Tobias patrzył na nią z nie�
dowierzaniem.
- Jestem pewna, że za jakiś czas mu wybaczę, po�
dobnie jak Elinor.
- Jesteś wspaniałomyślna. - Tobias podniósł do
ust rękę Hester. - To nie jest widok dla ciebie. Po�
zwól, że zaprowadzę cię do salonu. Panno Tempie?
- Idz z nimi - powiedział Rokeby. - Muszę tu zo�
stać.
Posłuchała go bez słowa. Odwróciła oczy od nie�
ruchomej postaci i śmiertelnie zmęczona, obolała
i sponiewierana, poszła za Hester do salonu.
- Wyobrażam sobie, że jak najszybciej będą panie
chciały wrócić na Berkeley Sąuare - zwrócił się do
nich. - Proponuję jednak, by najpierw służąca zapro�
wadziła panie do pokoju, który oddaję do waszej dys�
pozycji.
Dopiero w tej chwili Elinor zdała sobie sprawę, jak
musi wyglądać. Suknia była w wielu miejscach po�
darta i pobrudzona nie tylko ziemią z piwnicy, ale
również krwią. Zranienie nad okiem już nie krwawi�
ło, ale w takim stanie nie mogła się nikomu pokazać.
Usiłowały wraz z Hester doprowadzić się do porząd�
ku, ale na niewiele się to zdało. Potrzebowały kąpieli
i odpoczynku we własnym łóżku.
Gdy jechały na Berkeley Sąuare, Elinor miała na�
dzieję, że nie spotka lady Hartfield, dopóki się nie
przebierze. Słysząc nadjeżdżający powóz, lady Lety-
cja wybiegła jednak na schody wejściowe.
- Moje kochane! - Azy płynęły po jej twarzy. -
Marcus obiecał, że was odnajdzie.
- Jesteśmy bezpieczne. - Elinor zdobyła się na nikły
uśmiech. - Milady, nie stała się nam żadna krzywda.
- A Dacre?
- Nie żyje.
Na tę odpowiedz lady Hartfield zaniemówiła
z przerażenia.
- Och, Marcusie, chyba nie ty...
- Nie, zabił się sam, chociaż miałem ochotę to zro�
bić. Dacre'a powalił atak apopleksji.
- Kara boża?
- Możliwe. Ciociu, proszę mi teraz wybaczyć.
Muszę wrócić do Tobiasa. Chłopak potrzebuje po�
mocy.
- Dobrze. Elinor i Hester są kompletnie wycień�
czone. Możesz zobaczyć się z nimi jutro rano.
Marcus ujął dłoń Elinor i spojrzał jej w oczy.
- Do jutra?
W tych dwóch słowach wyraził nie tylko pytanie,
ale również obietnicę. Elinor nie odwróciła tym ra�
zem głowy. Wstrzymując oddech, patrzyła na jego
smagłą twarz, rozświetloną wewnętrznym ogniem.
Lekko dotknął ustami jej dłoni, ukłonił się i odszedł. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

himalia.xlx.pl