Dale Jenny Pupilek

Archiwum

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Niebawem przyjechał pan Gilmour, kulejący starszy mę\czyzna o szczerym spojrzeniu i
pogodnej twarzy. Miał roześmiane oczy i, niestety, cię\ki artretyzm, więc musiał chodzić o
lasce. Nil polubił go od pierwszego wejrzenia.
- Bardzo chciałem zobaczyć Groma - powiedział pan Gilmour, podą\ając za chłopcem do
kliniki. - Wiesz, chłopcze, ogromnie lubię psy i interesuję się wyścigami. Prapradziadek
Groma nale\ał do mnie. To był najlepszy chart, jakiego kiedykolwiek miałem. Wygrywał
prawie wszy-
93
stkie wyścigi. Na starość stał się naszym najwierniejszym przyjacielem. Moja \ona go
uwielbiała.
- O rany! - zawołał zaskoczony Nil. - Pan zna rodzinę Groma! To niesamowite!
Na widok pana Gilmoura Grom zamerdał wesoło ogonem. Mę\czyzna pochylił się i pogłaskał
psa.
- Popatrz na te dziedziczne cechy - zwrócił się do Nila, przesuwając dłonią po sierści charta. -
Grom jest identycznie umaszczony jak jego prapradziadek. Odziedziczył te\ wyjątkowo silne
łapy.
Grom powoli wyszedł z kojca. Jego łapa nie była jeszcze w pełni sprawna, ale mógł
przynajmniej na niej stawać.
- O tej porze wychodzi na spacer - wyjaśnił Nil, widząc zdziwienie pan Gilmoura. -
Oczywiście mo\e pan z nami iść, je\eli ma pan ochotę -zaproponował chłopiec.
- Dobrze, z chęcią przejdę się kawałek - odparł staruszek. - Bardzo chciałbym go zabrać, ale
niestety mamy ju\ jednego psa w Grange.
Nagle Grom podniósł coś z podłogi i trącił nosem dłoń pana Gilmour. Staruszek spojrzał na
zawiniątko i wybuchnął śmiechem.
- To skarpetka! - zawołał rozbawiony.
- Nie mam pojęcia, skąd się tu wzięła... - powiedział lekko zmieszany Nil.
- Jego prapradziadek Maks był dokładnie taki sam! - stwierdził pan Gilmour. - Te\ przynosił
ró\ne rzeczy, a potem chciał, \eby się z nim bawić. Aportował patyk jak labrador, nie chart.
Nil uśmiechnął się.
- Wyścigi psów są ju\ nie takie jak dawniej -mówił dalej staruszek. - Dziś większość treserów
dba tylko o wygraną, a nie o psa.
- Los Groma to najlepszy dowód - wtrącił Nil i opowiedział, jak znalezli charta.
Pan Gilmour tylko pokiwał głową.
Po spacerze chłopiec odprowadził psa do kojca. Grom obejrzał się parę razy za siebie i rzucił
staruszkowi tęskne spojrzenie.
- Charty wyścigowe są najlepszymi psami pod
95
słońcem - stwierdził pan Gilmour. - Wystarczy im kilka krótkich spacerów dziennie i nie są
wybredne, jeśli chodzi o jedzenie. Nigdy nie chorują, w przeciwieństwie do tych
wystawowych pięknisiów.
Starszy pan spojrzał ostatni raz na Groma. Odwrócił się i powoli pokuśtykał do samochodu.
Chart zaszczekał głośno. Pan Gilmour zatrzymał się, a Nil podszedł do kojca. Grom trzymał
w pysku portfel pana Gilmoura!
- Musiał mi wypaść, jak byłem w kojcu -stwierdził staruszek i czule pogłaskał psa. - Jaki
inteligentny! - zachwycił się. - To byłby pies w sam raz dla mnie! Stale coś gubię. Co za
spryt! Gdyby go trochę podszkolić i stałby się prawdziwym championem!
- Myśli pan?... - zaczął nieśmiało Nil.
- Owszem, mój chłopcze - potwierdził pan Gilmour, odgadując myśli Nila. - Jak tylko Grom
wyzdrowieje, razem zaczniemy go tresować. Oczywiście, jeśli masz ochotę.
- No pewnie! - zawołał uradowany chłopiec. - Byłoby fantastycznie!
Mimo protestów Nila pan Gilmour wręczył mu pieniądze na leczenie Groma.
- Szkoda mi go zostawiać - powiedział po chwili, raz jeszcze spoglądając na charta. - Ale
wiem, \e dobrze się nim zaopiekujesz!
96
- Oczywiście! - odparł Nil z dumą w głosie. Gdyby tylko Grom znalazł takiego pana" -
westchnął w duchu po odjezdzie pana Gilmoura.
Wzgórza wprost roiły się od ludzi. Nil przez chwilę spoglądał na drogę, po czym postanowił
pojechać na policję, a pózniej do Chrisa.
Sier\ant Moorhead pił właśnie poranną kawę. Na widok chłopca spochmurniał.
Zakłopotany Nil uśmiechnął się nieśmiało.
- Mam nadzieję, \e nie traktuje pan powa\nie tego, co ludzie mówią o psie pana Mullinsa,
prawda? - zapytał cicho.
Policjant zmarszczył brwi.
-To chyba nie twoja sprawa, chłopcze - rzekł.
N11 wsunął ręce do kieszeni i spuścił głowę.
- Wydaje mi się, \e to jest niesprawiedliwie, proszę pana - zaczął niepewnie. - Czołg nie jest
agresywny. Ludzie boją się go tylko dlatego, \e jest du\y...
- Prawda jest taka, chłopcze - przerwał policjant - \e parę dni temu ktoś widział, jak Czołg
biega samopas po wzgórzach. W okolicy bawiły się małe dzieci i pies bardzo je wystraszył.
- Ale nie zaatakował? - szybko spytał Nil.
- Nie, nie zaatakował - przyznał sier\ant Moorhead. - Ale to jeszcze nic nie znaczy. Tak du\y
pies nie mo\e biegać na swobodzie. W zasa-
97
dzie \aden pies nie powinien. Ostrzegłem pana Mullinsa, lecz on w ogóle nie chciał mnie
słuchać. Mówił, \e to nie jego psa ludzie widzieli na wzgórzach. - Policjant był nieugięty. -
Nie mo\emy pozwolić, \eby tak wielkie bydlę straszyło mieszkańców naszego miasteczka.
Pana Mullinsa tak\e obowiązują przepisy, czy mu się to podoba, czy nie!
Po wizycie na posterunku Nil wskoczył na rower i ruszył do domu Chrisa. Przez całą drogę
intensywnie myślał. Coś mu w całej tej historii nie pasowało.
Tak czy owak, coś niepokoiło ludzi. Przecie\ wszyscy nie mogli ulec zbiorowej halucynacji.
A mo\e ulegli?
11
Rozdział ósmy
''�%#'>,:':'. ":- �%�%'�%'�%
Musimy podejść do tego w sposób naukowy - zawyrokował Chris. Chłopcy siedzieli w
pokoju Chrisa, pochyleni nad mapą Compton. Czerwonym flamastrem zaznaczyli na niej
wszystkie miejsca, w których widziano bestię. Najwięcej czerwonych punkcików znalazło się
na wzgórzach. Kilka z nich przykryło Dolinę Compton.
- Nie zapominajmy te\ o tych - powiedział Nil, wskazując kropki na torfowiskach, gdzie
natknęli się na zagubioną kozę pana Greya.
Chris przytaknął:
- Bestia kręci się gdzieś w okolicy wzgórz -stwierdził. - Większość ludzi widziało ją właśnie
tam.
-Wiem - zgodził się Nil. - Dam sobie głowę
99 [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

himalia.xlx.pl