Jenny Downham Zanim Umrę

Archiwum

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Przyznał się, że poniosłam klęskę?
Zmieje się.
- Nie, ale ty musisz mi o tym opowiedzieć.
Lubię go rozśmieszać. Mam teraz okazję, by patrzeć na jego piękne usta. Mówię mu,
jak żałośnie wypadał mój wywiad w radiu, i ubarwiam opowieść, żeby brzmiała jeszcze
zabawniej. Przedstawiam siebie jako bohaterkę, anarchistkę fal radiowych. Rozkręcam się i
dorzucam historię o tym, jak zabrałam samochód taty i pojechałyśmy z Zoey do hotelu.
Leżymy na wilgotnej trawie pod wielkim niebem, na którym nisko zawisł księżyc, a ja mówię
o szafie i moim imieniu, które starto z tego świata. Opowiadam mu nawet o tym, że mam
zwyczaj bazgrać po ścianach. Aatwiej jest zwierzać się w ciemności nie wiedziałam o tym
wcześniej
Kiedy kończę, odzywa się:
- Nie powinnaś się bać, że o tobie zapomną, Tesso. Myślisz, że zaczną nas szukać, jeśli
znikniemy na dziesięć minut?
Uśmiecham się do siebie.
Błysk, błysk. To, co czuję w tej chwili, rozświetla ciemność nad moja głową.
Kiedy przełazimy przez dziurę w płocie i ruszamy ścieżką prowadzącą do tylnych
drzwi jego domu, ramię Adama ociera się o moje. Prawie się nie dotykamy. Ale przyprawia
mnie to o dreszcz.
Idę za nim do kuchni.
- Zaraz wracam mówi. - Mam dla ciebie prezent. - Znika w korytarzu i słyszę, jak wbiega
po schodach.
Zaczynam za nim tęsknić w tej samej chwili. Kiedy nie ma go przy mnie, myślę, że go
sobie wymyśliłam.
- Adam! - po raz pierwszy wołam go po imieniu. Dziwnie brzmi w moich ustach.
Wypowiadam je z naciskiem i wydaje mi się, że jeśli będę czyniła to dostatecznie często,
wydarzy się coś nieoczekiwanego. Wychodzę na korytarz i patrzę w górę.
Adam?
Jestem tutaj. Chodz do mnie, jeśli chcesz.
Idę.
Jego pokój ma taki sam układ jak mój, tylko na odwrót. Adam siedzi na łóżku.
Wygląda inaczej. Dziwnie. Trzyma w ręku srebrną paczkę.
- Nie wiem, czy ci się spodoba.
Sadowię się obok niego. Każdej nocy, kiedy zasypiamy, dzieli nas tylko jedna ściana.
Postanawiam zrobić w niej dziurę, za szafą, i w ten sposób zyskać tajemnice przejścia do jego
świata.
- Proszę podaje mi prezent. - Otwórz.
Rozrywam papier i znajduję torbę. W torbie jest pudełko. W pudełku bransoletką. Ma
siedem kamieni, każdy w innym kolorze, na srebrnym łańcuszku.
- Wiem, że nie chcesz gromadzić nowych rzeczy, ale pomyślałem, że ci się spodoba.
Jestem tak wzruszona, że nie mogę nic powiedzieć.
- Pomóc ci ja włożyć? - pyta.
Wyciągam rękę. Zakłada mi bransoletkę i zapina zamek. Potem splata palce z moimi.
Patrzymy na nasze złączone ręce leżące między nami na łóżku. Moje wyglądają odmiennie,
na nadgarstku lśni bransoletka. Jego są całkiem inne, niż mi się wydawało.
Tesso?
Kiedy mu się przyglądam, ogarnia mnie strach. W jego zielonych oczach widzę cienie.
Pochyla się nade mną i już wiem. Wiem.
To się jeszcze nie stało, ale się stanie.
Numerem ósmym na mojej liście jest miłość. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

himalia.xlx.pl